Захраснуў між калоніяй на зорках
ні на што ня здатным Катархеем На смак жыццё ні соладка, ні горка Пры гэтым ні на што я не хварэю Я бачыў трылабітаў і Скарыну Я памятаю, як кіпела мора Я беларус — то бок, я як нейтрына Расцягнуты па часы і прасторы А зараз я дап’ю сваю гарбату
кінуся здзяйсняць дурныя мары Ці заваюю небасхіл стракаты Ці то памру ў садах Эдыякара.