Любая настоящая леди может из ничего сотворить салатик, шляпку и скандал.

А чтобы добиться последнего, достаточно добрым тихим словом помянуть Ивана Грозного. Наступил на сакральное, а тем более, потянул его за бороду — и все, пошло полыхать. А я этого вонючего царька-женоубийцу терпеть не могу. Потому как есть я пошлая девица. Ну, в том смысле, в котором он называл Елизавету Английскую, которая Грозного, за жестокость прозванного Васильевичем, бубликом завернула.

А это Короткевич. Ладдзя роспачы.

Цяпер пачвара ляцела ўжо зусім блізка ад ладдзі. Стары з вар'яцкімі вачыма, клінападобнай барадою і галавой, падобнай на агурок.
Як прагны падлаед, што часам ухопіць занадта вялікую для сябе здабычу, як коршак, схоплены сомам, стары падлятаў і падаў, кранаючыся кіпцямі вады, падлятаў і падаў. А па ягонай спіне поўз, дабіраючыся да глоткі і сціскаючы яе, юнак з акрываўленай скроняй.
- Я ведаю гэтага чалавека, - сказаў Палачанін. - Ён выразаў ледзь не ўвесь мой горад...
- Ратуйце мяне, ратуйце! Я няшчасны цар Іван! - даляцела з вышыні.
- Дакуль ён будзе лётаць? - спытаў нехта.
- Пакуль такія, як ты, не кінуць яго хваліць, - сказаў Перавозчык.
- А хто гэтыя жанчыны? - спытаў Палачанін.
- Гэта яго жонкі... А той - ягоны сын.
Выліваха толькі рукамі развёў:
- Жонкі?
- Але.
- То мне будзе яшчэ горш. Шчаслівы, у яго было толькі дзевяць.
Перавозчык зірнуў на яго са шкадобаю:
- Ты іх труціў?
- Крый Божа. Я іх любіў.

Для полноты картины.